تفاوت کوین و توکن برای بسیاری از کاربران کریپتوکارنسی روشن است؛ اما اگر در حال مطالعه این مقاله هستید، احتمالاً فرق این دو را نمی‌دانید و شاید بپرسید آیا توکن ارز دیجیتال همان کوین است. برای درک کامل این موضوع، تنها خواندن همین مقاله کافیست. Coin و Token دو مفهوم بسیار پرکاربرد دنیای کریپتو هستند و در واقع درک بسیاری از پروژه‌های رمزنگاری مستلزم شناخت کامل این دو و سایر اصطلاحات ارز دیجیتال است.

تفاوت کوین و توکن به زبان ساده

یک کوین، بلاک‌چین اختصاصی خود را دارد که مختص خود آن کوین و از صفر طراحی شده است، اما توکن‌ها روی بلاک‌چین‌های موجود راه‌اندازی می‌شوند. علاوه براین، تفاوت‌های دیگری در ویژگی‌ها، تعامل پذیری، نوع ذخیره‌سازی و … میان این دو گروه از ارزهای رمزنگاری وجود دارد که پیش‌تر به بررسی آن‌ها پرداختیم. کوین‌ها معمولاً فقط واسطه معاملات هستند، اما توکن‌ها کاربردهای مختلفی در شبکه دارند. هر کوین، نیاز به کیف پول و آدرس اختصاصی دارد، اما توکن‌ها را می‌توان در تمام آدرس‌های بلاکچین میزبان ذخیره کرد. کارمزد شبکه در کوین‌ها، از خود کوین برداشت می‌شود، اما کارمزد توکن‌ها معمولاً از رمزارز بومی بلاکچین کسر می‌شود.

کوین‌ به ارزهای رمزنگاری شده‌ای گفته می‌شود که متعلق به بلاک‌چین مستقل و پایدار مختص به خود هستند و نمی‌توان آن‌ها روی بلاک‌چین دیگری به شکل اصلی خود استفاده کرد. بیت کوین، اتریوم و دوج کوین بعضی از محبوب‌ترین کوین‌های شناخته‌شده تاکنون هستند. به‌طورکلی، کوین‌ها وسیله‌ای برای مبادله، ذخیره ارزش و واحد محاسبه هستند.

توکن نیز نوعی ارز رمزنگاری است که روی یکی از بلاک‌چین‌های موجود قرار می‌گیرد و برای عملکرد خود به آن وابسته است.

در ادامه تفاوت‌های این دو مفهوم را از جنبه‌های مختلف بیان می‌کنیم: نحوه تولید

توکن‌ها استخراج نمی‌شوند و برخلاف کوین‌ها برای ایجاد آن‌ها به طراحی و کدنویسی کردن از صفر نیازی نیست. توسعه‌دهندگان برای صدور توکن‌های جدید و توزیع آن‌ها بین کاربران از یک قرارداد هوشمند استفاده می‌کنند. بنابراین، مهم‌ترین تفاوت کوین و توکن در تعریف و نحوه ایجاد آن‌ها مشخص است.

توکن‌ها معمولاً «Pre-Mine» (از پیش استخراج‌شده) هستند. شاید ویژگی از پیش ماین‌شده درباره توکن‌ها را کمتر شنیده باشد. این مفهوم به معنی ایجاد مقدار معینی ارز دیجیتال قبل از عرضه عمومی آن‌ها است.

اما یک کوین از طریق استخراج تولید می‌شود؛ به این معنی که در ساده‌ترین شکل آن، رایانه‌ها (ماینرها) مسائل پیچیده ریاضی را حل کرده و معاملات را برای تولید کوین جدید تأیید می‌کنند. اولین رایانه‌‌ای که معما را حل می‌کند با کوین‌های تازه ضرب شده پاداش می‌گیرد. این روند، امنیت و عدم تمرکز شبکه را تضمین می‌کند.

موارد استفاده در تفاوت کوین و توکن

دومین تفاوت کوین و توکن مربوط به کاربرد و موارد استفاده از آن‌ها است. کوین‌ها برای معاملات عمومی و حفظ ارزش مناسب‌تر هستند، درحالی‌که توکن‌ها برای اهداف خاص و ایجاد ارزش کاربرد بهتری دارند. البته این دو، نسبت به هم، منحصربه‌فرد و ناسازگار نیستند؛ بلکه می‌توانند با هم کار کنند و در اکوسیستم کریپتو مکمل یکدیگر باشند؛ برای مثال:

• کاربران می‌توانند از کوین برای خرید توکن یا از توکن برای پرداخت هزینه در شبکه‌های کوین استفاده کنند
• این دو همچنین به‌منظور کسب جوایز یا مشارکت در حکمرانی شبکه، توسط کاربران به اشتراک گذاشته می‌شوند.
• کاربران می‌توانند در صرافی ارز دیجیتال، کوین‌ها و توکن‌ها را با یکدیگر مبادله کند.

درکل، موارد استفاده از کوین‌ها، وسیله مبادله، حفظ ارزش و واحد حساب است. سودمندی، حقوق حاکمیت و مالکیت سهام نیز مهم‌ترین موارد استفاده از توکن‌ها به شمار می‌روند. مثلاً سودمندی پروژه‌های توکن این است که برای پلتفرم اصلی درآمدزایی می‌کنند.

کوین در ارز دیجیتال چیست ؟

«کوین» (Coin) در زبان فارسی به معنی سکه است. در بازار کریپتو کوین به ارزهای دیجیتالی گفته می‌شود که به عنوان ارز اصلی یک شبکه غیرمتمرکز با «تکنولوژی دفتر کل توزیع شده» (DLT) ایجاد شده است. با توجه به این که بیشتر پروژه‌های ارز دیجیتال از فناوری بلاک چین به عنوان دفتر کل توزیع شده استفاده می‌کنند، می‌توان کوین را سکه اصلی یک بلاک چین تعریف کرد که برای پرداخت هزینه کارمزد تراکنش‌ها استفاده می‌شود. به عنوان مثال «بیت کوین» (BTC)، کوین بلاک چین بیت کوین و «اتر» (ETH) کوین اصلی شبکه اتریوم است.

شبکه‌های بلاک چینی که از ساخت قرارداد هوشمند پشتیبانی نمی‌کنند معمولا تنها یک ارز دیجیتال در شبکه خود دارند که به عنوان کوین معرفی می‌شود. سایر بلاک چین‌ها که به عنوان پلتفرم ساخت قرارداد هوشمند شناخته می‌شوند، علاوه بر کوین اصلی شبکه امکان ساخت سایر ارزهای دیجیتال را نیز فراهم می‌‌کنند که به عنوان توکن شناخته می‌شوند. کوین در هر دو نوع شبکه‌های بلاک چینی برای موارد مختلفی مثل پرداخت هزینه کارمزد ثبت تراکنش، استیکینگ و تامین امنیت شبکه و فعالیت در حوزه دیفای استفاده می‌شوند.

توکن در ارز دیجیتال چیست ؟

«توکن» (Token) یک واژه عمومی به معنی ژتون است و قبل از ایجاد رمزارزها در فضای اینترنت مورد استفاده قرار می‌گرفت. توکن‌ها در بازی‌های رایانه‌ای به عنوان ابزاری برای خرید و فروش دارایی‌های موجود در بازار استفاده می‌شوند. در فضای ارز دیجیتال توکن به ارزهای دیجیتالی گفته می‌شود که با استفاده از قراردادهای هوشمند ساخته شده‌اند و بلاک چین مخصوص خود را ندارند.

توکن ارز دیجیتال در داخل یک قرارداد هوشمند ساخته می‌شود. بسیاری از پروژه‌های ارز دیجیتال به منظور راحتی کار، کاهش هزینه‌ها و تامین امنیت خود از پروژه‌های بلاک چینی بزرگ با قابلیت ایجاد قرارداد هوشمند برای راه‌اندازی پروتکل خود استفاده می‌کنند. ارز دیجیتال ساخته شده در قرارداد هوشمند کاربردهای درون برنامه‌ای دارد و هزینه انتقال آن‌ها نیز با کوین اصلی شبکه پشتیبان پرداخت می‌شود.

توکن‌ها بر اساس استاندارد ساخت خود به دو دسته «مثلی» (Fungible) و «غیرمثلی» (Non-Fungible) تقسیم می‌شوند. توکن مثلی به آن دسته از توکن‌ها گفته میشود که ارزش تمامی واحدهای آن یکسان است و می‌توان هر کدام از آن‌ها را به جای هم استفاده کرد. توکن غیرمثلی یا NFT برعکس توکن‌های مثلی است که در آن ارزش هر کدام از توکن‌ها به دلیل تعریف ویژگی‌های منحصر به فرد با دیگران متفاوت است. NFT همانند اثر هنری است و ساخت NFT با استفاده از قراردادهای هوشمند انجام می‌شود. این توکن‌ها ارزش‌های متفاوتی با هم دارند و سازندگان توکن‌ها می‌توانند با استفاده از بازارهای موجود به خرید و فروش NFT بپردازند.

دسته‌بندی دیگر توکن‌ها بر اساس ماهیت کاربرد آن‌ها است. از این جهت توکن‌ها را می‌توان به دسته‌های مختلفی مانند توکن کاربردی، توکن حاکمیتی، استیبل کوین و توکن بهادار تقسیم کرد. هر چقدر یک توکن ارز دیجیتال کاربردهای بیشتری داشته باشد، ارزشمندتر است و می‌‌تواند توجه عموم سرمایه‌گذاران و تریدرها را به خود جلب کند.

تفاوت کوین و توکن در ارز دیجیتال

در بخش‌های قبلی فهمیدیم که کوین و توکن در ارز دیجیتال چیست. در این بخش می‌خواهیم تفاوت کوین و توکن را بررسی کنیم. اصلی‌ترین تفاوت کوین و توکن در ارز دیجیتال مربوط به داشتن یا نداشتن بلاک چین اختصاصی است. در حالی که کوین‌ها ارزهای اصلی یک شبکه بلاک چینی هستند، توکن‌ها بلاک چین اختصاصی خود را ندارند و از طریق قراردادهای هوشمند بر روی پلتفرم‌های ساخت قرارداد هوشمند مثل «اتریوم»، «کاردانو»، «سولانا»، «هارمونی وان» و «فانتوم» ایجاد می‌شوند.

دومین تفاوت میان کوین و توکن مربوط به کاربردهای آن‌ها است. کوین در شبکه بلاک چین همانند بنزین برای ماشین است و بدون وجود آن امکان تعامل با بلاک چین وجود ندارد. تمامی تراکنش‌هایی که در شبکه بلاک چین انجام می‌شود شامل هزینه تراکنش است که این هزینه با استفاده از کوین شبکه پرداخت می‌شود و امکان استفاده از توکن برای پرداخت هزینه‌ها وجود ندارد. از کوین به عنوان پاداش برای ماینرها و اعتبارسنج‌ها استفاده می‌شود. در نهایت، کوین در بلاک چین‌های اثبات سهام برای استیکینگ و تامین امنیت شبکه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در مقابل، توکن‌ها برای کاربردهای مختلفی راه‌اندازی می‌شوند. توکن‌هایی مثل «تتر» و «دای» به عنوان استیبل کوین معادل با ارز فیات دلار آمریکا در بسیاری از شبکه‌های بلاک چینی استفاده می‌شوند. NFTها برای نشان دادن منحصر به فرد بودن یک دارایی یا موجودیت در فضای بلاک چین مورد استفاده قرار می‌گیرند. برخی از توکن‌ها به عنوان توکن کاربردی برای انجام پرداخت‌های درون برنامه‌ای یا استیکینگ به منظور تامین امنیت شبکه و کسب درآمد از ارزهای دیجیتال استفاده می‌شوند. هدف از ایجاد توکن‌های بهادار نیز توکنیزه کردن سهام و سایر دارایی‌های فیزیکی به منظور آسان کردن جابجایی آن‌ها است.

تفاوت کوین با توکن از منظر ذخیره‌ سازی چیست ؟

یکی از تفاوت‌هایی که کوین و توکن باهم دارند مربوط به ذخیره کردن آن‌ها در کیف پول ارز دیجیتال است. کوین‌ها هر کدام آدرس کیف پول مخصوص خود را دارند و برای انتقال آن‌ها حتما باید از آدرس مخصوص استفاده کرد. انتقال کوین به آدرسی غیر از آدرس اصلی بلاک چین، باعث از دست رفتن کوین‌ها خواهد شد.

در مقابل توکن‌ها را می‌توان به هر آدرسی که در شبکه بلاک چین تعریف شده است ارسال کرد. به عنوان مثال، شما می‌توانید توکن سلر ساخته شده بر بستر اتریوم را به طور مستقیم به آدرس میزبان اتریوم ارسال کنید. البته کیف پول‌ها برای برای هر کدام از توکن‌های شبکه آدرس مجزایی ایجاد می‌کنند که استفاده از آن‌ها برای تشخیص راحت دارایی‌ها مناسب است.

تفاوت شت کوین و توکن به زبان ساده

«شت کوین» (Shitcoin) به دسته‌ای از ارزهای دیجیتال گفته می‌شود که هدف و برنامه مشخصی برای آینده ندارند و برای سرگرمی و کلاهبرداری ایجاد شده‌اند. این که چه ارز دیجیتالی شت کوین است برای سرمایه‌گذارهای مختلف متفاوت است اما ایده اصلی، نداشتن هدف درست برای پروژه است. پس از ایجاد بیت کوین در سال 2009، بسیاری از پروژه‌ها این شبکه را فورک کردند و اولین آلت کوین‌ها را ایجاد کردند. این پروژه‌ها اگرچه به دنبال بهبود شرایط بیت کوین بودند اما هیچ کدام نتوانستند حتی به بیت کوین نزدیک شوند. واژه شت کوین برای اولین بار برای این دسته از ارزهای دیجیتال استفاده شد. با ارائه پروژه اتریوم، دو رویداد مهم در بازار ارزهای دیجیتال به وقوع پیوست. اولین اتفاق، ایجاد بلاک چین اتریوم به عنوان پلتفرم ساخت قراردادهای هوشمند بود که توانست ایده جدیدی را به بازار اضافه کند. دومین اتفاق این بود که استفاده از قرارداد هوشمند امکان ساخت توکن را برای کاربران امکان‌پذیر کرد و همین مساله باعث ایجاد تعداد زیادی توکن ارز دیجیتال بی‌ارزش شد که در نهایت حباب آن در سال 2018 فرو ریخت.

می‌توان گفت، شت کوین لزوما کوین یا توکن نیست. «دوج‌کوین» به عنوان یکی از اصلی‌ترین شت کوین‌های بازار بلاک چین مخصوص خود را دارد و کوین است حال آن‌که «شیبااینو» دومین شت کوین معروف بازار توکن است و بر بستر شبکه اتریوم ساخته شده است. با توجه به این که هزینه ساخت و نگه‌داری بلاک چین بالا است، می‌توان گفت که بسیاری از شت کوین‌ها به صورت توکن ایجاد می‌شوند و معمولا مدل کوین آن‌ها مدت زمان زیادی دوام نمی‌آورد.

تفاوت بیت کوین و توکن چیست ؟

بیت کوین اولین رمزارز ایجاد شده در بازار است که توسط ساتوشی ناکاموتو و در سال 2009 ایجاد شده است. بیت کوین بلاک چین مخصوص خود را دارد که اجماع در آن از طریق الگوریتم اثبات کار انجام می‌شود. کوین اصلی این شبکه با نام بیت کوین شناخته می‌شود و نماد آن «BTC» است. بلاک چین بیت کوین به عنوان راه‌حلی برای پرداخت ارائه شده است و از قراردادهای هوشمند پشتیبانی نمی‌‌کند بنابراین امکان ساخت توکن نیز در این شبکه وجود ندارد. با این توضیحات می‌توان گفت بیت کوین، کوین مخصوص بلاک چین بیت کوین است و تفاوت بین کوین و توکن در ارز دیجیتال را می‌توان به تفاوت بیت کوین و توکن در ارز دیجیتال نسبت داد.